Wandeling: Cómpeta-Canillas-Archez-Cómpeta

Een mooie rondwandeling door de Axarquia, door en langs drie dorpjes. Met een afdaling over een geitenpad en een pittige beklimming. Mooie vergezichten!

AFSTAND       : 8 kilometer, ± 3 uur

NIVEAU          : gemiddeld



We beginnen in Cómpeta op het centrale plein, middenin het dorp. Er zitten een paar oude dorpsbewoners op een bankje, lekker te genieten in de schaduw. We worden vriendelijk begroet en de mannen wijzen ons meteen de goede weg richting de kapel voor San Anton. De weg maakt een scherpe bocht en gaat over in een voetpad, dat ons naar het volgende dorpje Canillas de Albaida zal leiden. We lopen langs een suffige struisvogel en al gauw zijn we het dorp uit. We lopen langs terrassen waarop allerlei groenten en fruit worden verbouwd. De terrassen krijgen het water via een irrigatiesysteem dat nog uit de tijd van de Moren stamt. Een netwerk van waterkanaaltjes met vertakkingen en schuiven om het water tegen te houden. Er groeien hier zelfs avocado’s! Aan de andere kant van het pad staan olijfbomen.

We hebben al snel mooi uitzicht op Canillas de Albaida en op de Maroma, de hoogste berg van de provincie Malaga, 2067 m hoog.

Als het pad wordt gesneden door een asfaltweg gaan we op zoek naar een ‘steenmannetje’. Deze stapel stenen wijst ons waar we het pad naar Canillas naar beneden moeten volgen. Na een volgende bocht zien we het dorpje weer liggen en het komt gelukkig steeds dichterbij. Door de achtertuin van Casa Colina nemen we het betonpad en komen we via de trap op de straat die ons naar Canillas de Albaida brengt. Door een wirwar van smalle, steile straatjes komen we uiteindelijk uit bij de ‘lavadero publico’(gemeentelijke wasplaats). Als wasplaats wordt hij niet meer gebruikt en hij staat dan ook vol met mooie planten.

Canillas is een typisch bergdorp, want vlakke wegen zijn er niet te vinden. En om hier met de auto te rijden is ook praktisch onmogelijk.

We lopen verder naar beneden richting het kerkplein, over nog steilere straatjes. Het slaperige dorpje is mooi en heeft schattige kleine winkeltjes. Er zijn zelfs een paar terrasjes. Maar wij besluiten door te lopen, want als je eenmaal gaat zitten……

Via de weg langs de begraafplaats lopen we het dorp weer uit. We komen langs een geitenstal en dat is ook te ruiken. Als we het geitenpad afdalen zien we aan de overkant van de vallei het zigzagpad dat we straks omhoog zullen moeten. Zucht… Maar goed, eerst maar zien dat we veilig beneden komen. Als we beneden staan, lopen we over de Romeinse brug die over de rio Cájula gaat en halen we even heel diep adem: er wacht ons nog een stevige beklimming in de felle zon.

Na een hoop gezucht en gesteun – het is eigenlijk veel te warm om te lopen en de borrels van gisteravond gaan je dan écht in benen zitten – komen we moe en bezweet boven. Even uithijgen dan maar…..

Op de betonweg proberen we elk stukje schaduw dat we zien mee te pakken. In de verte zien we het volgende dorpje waar we naartoe gaan al liggen: Archez. De toren van de kerk in Archez stamt nog uit de 13e eeuw en springt erg in het oog in het witte dorpje: hij is namelijk bruin!

Na elke bocht komt het dorp dichterbij. We kunnen ook Canillas de Albaida nog boven ons zien liggen.

De onverharde weg houdt op en we nemen het voetpad dat naar de rivier afdaalt. We volgen het pad stroomafwaarts en moeten het riviertje een paar keer oversteken via stapstenen. Met mijn uitglijdpartij op La Palma in het achterhoofd, loop ik heel voorzichtig over de glibberige stenen die hier en daar losliggen. Gelukkig bereiken we allebei droog de overkant van het riviertje. De laatste oversteek kan via een houten brug en we lopen het dorpje Archez in.

Na een sanitaire stop twijfelen we of we de wandeling af gaan maken. Er staat ons nog een pittige beklimming van ruim 200 meter naar Cómpeta te wachten en eigenlijk hebben we allebei totaal geen puf meer. De hitte speelt ons parten, de felle zon is niet lekker meer.

Tegen beter weten in vragen we een paar oude mannetjes die bij een café zitten te kaarten of hier ook een bus rijdt. Er wordt druk overlegd en we begrijpen dat de dichtstbijzijnde bus in het verderop gelegen Canillas de Albaida rijdt. Volgens hen is Canillas maar ongeveer een kilometer lopen. Een van de mannen loopt het cafeetje in en komt terug met een visitekaartje. Dat is van een taxichauffeur zegt hij en gelukkig, er staat een mobiel nummer op.

We besluiten dat we toch maar lopend naar Canillas terug gaan, maar nemen het kaartje wel mee. Je weet maar nooit…..

We bedanken de vriendelijke mannetjes en ze wijzen ons nog de kortste weg naar Canillas. Natuurlijk is de hele weg bergopwaarts, maar het is op zich goed te doen over de rustige asfaltweg. Maar het was wel de langste kilometer van die dag…..

We lopen langs een van de meest gefotografeerde huizen van Archez, geïnspireerd door Gaudi, en zien Canillas alweer opduiken. Onderin het dorp vragen we hoe laat de bus rijdt en waar vandaan. De dame kijkt bedenkelijk en zegt dat er nog één bus rijdt die dag. Hij vertrekt over een kwartier vanaf het centrale plein, bovenin het dorp.

We rennen bijna onhoog, want het gaat ons natuurlijk niet gebeuren dat we die bus gaan missen. En inderdaad, na 5 minuten wachten komt er een bus de hoek omzetten. We hebben niet in de gaten dat de chauffeur uitstapt en wegloopt. Wat doen we? We hebben echt ontzettende dorst en ons water is allang op. We blijven maar wachten tot de chauffeur terugkomt en gaan niet op zoek naar een café of winkel. Gelukkig hebben we nog een appel in de rugzak.

Na een tijdje komt de chauffeur terug en eindelijk vertrekken we richting Cómpeta. In Cómpeta zoeken we het eerste het beste cafeetje op en gaan moe maar voldaan op het terras zitten. De televisie staat keihard aan, de Spaanse mannen schreeuwen om er bovenuit te komen, de Fanta Limon is al zeker een jaar over datum, maar wat smaakt ie goed. Heerlijk!

Na nog een paar lekkere verfrissende drankjes pakken we onze rugzakken en lopen naar de bloedhete auto. Terug naar onze Casa waar het verkoelende zwembad uitnodigend ligt te wachten.